وضعيت شهريه در حوزه در دوران تحصيل

بنده فقط از آقاى بروجردى شهريه مى گرفتم. آخرين حد شهريه براى درس خارج خوان مجرد سى تومان بود. روحيه من اين طور بود كه براى پول گرفتن خجالت مى كشيدم كه داخل جمعيت بروم. گاهى اوقات كه شهريه مى دادند، اطراف محلى كه شهريه مى دادند دور مى زدم، اگر خلوت بود با هم مباحثم مى رفتيم و شهريه را مى گرفتيم ولى اگر شلوغ بود نمى توانستم بگيرم و به اين خاطر از بين مى رفت.
پس از فوت آقاى بروجردى شهريه ايشان بين آقايان گلپايگانى و شريعتمدارى تقسيم شد آن را هم كم و بيش مى گرفتم و گاهى از اوقات از بين مى رفت. بعدها شهريه ام را به كس ديگرى وكالت دادم كه بگيرد.. پس از آن اولين شهريه خصوصى ام را از مرحوم امام گرفتم (قبل از اين كه شهريه عمومى را شروع كند) امام به يك عده اى شهريه خصوصى مى دادند و بنده هم مفتخرم كه جزو آن عده بودم. يك وقت آقاى منتظرى مى گفتند پس چرا آقاى خمينى به من شهريه خصوصى نمى داد; گفتم شايد شأن شما اجل بوده است; يا در دوره شما امام اصلا امكانات نداشته است. البته علت شايد همين بوده; آن زمان كه آقاى منتظرى درس آقاى خمينى مى رفتند آقاى خمينى هنوز به اين صورت پولى نداشت كه به كسى بدهد ولى دوره ما كه پس از آقاى منتظرى بود ايشان شهريه مى دادند. پس از اينكه امام شهريه عمومى را شروع كردند علاوه بر آن، به آن عده از افراد خصوصى هنوز شهريه خصوصى را هم مى دادند مبلغ شهريه اى را كه امام مى دادند يادم نيست. اوايل شهريه، درس خارج سى تومان و براى متأهلين شصت تومان بود من به فاصله كمى بعد از فوت آقاى بروجردى متأهل شدم. به تدريج مبلغ شهريه ها بيشتر شد. شهريه خصوصى مرحوم امام دويست، سيصد تومان بود (حدوداً يكسال پس از فوت آقاى بروجردى) علاوه بر اين امام شهريه عمومى هم مى دادند. از طرفى من پيش از ازدواج چون منزل پدرم زندگى مى كردم مشكل غذا نداشتم ولى مشكلات ديگرى بود چون آنها با طلبه شدن من مخالف بودند و من از آنها پول نمى گرفتم و اين برايم خيلى دشوار بود و با اينكه خيلى نيازمند بودم به احدى چيزى نمى گفتم.