بحث و تأليف در مورد بردگى

اما از جزوه بردگى صحبت شد. جريان تأليف كتاب "نگاهى به بردگى"، اين است كه بنده در ماه مبارك رمضان سال پنجاه به دعوت حاج آقا عطاء اشرفى به كرمانشاه رفتم و مطلع شدم كه در آنجا بعضى از بهايى ها به نظريه فقه در مورد بردگى انتقاد و ايراد مى كنند. كشيشى هم در كليساى آن شهر حرفهايى زده بود. قبلا هم در زندان، كمونيست ها از اين انتقادات مى كردند. زندى پور معدوم كه ترور شد به من مى گفت اين چه فقهى است كه شما داريد. فقهى كه مى گويد زن مردم را بگير و بدون عقد و به صرف اسارت تماس جنسى بگير. بعضى از آقايان حوزه در مورد بردگى كتاب نوشتند. يكى از آقايان افاضل آن زمان حوزه آقاى مكارم شيرازى كه اكنون از مراجع تقليد مى باشد، درباره بردگى كتابى تأليف و چاپ كردند كه متخذ از نوشته محمد قطب مصرى است. در آن كتاب معتقدند اسلام با بردگى مخالف است و اسلام با آزاد كردن بردگان براى كفارات و غيره، قصد از بين بردن بردگى را داشته است. مرحوم استاد محمدتقى جعفرى نيز در يك سخنرانى همين مطلب را مى گفت و حتى مرحوم آقاى طباطبايى هم در جايى از الميزان شبيه چنين مطلبى دارد. به نظر بنده هيچ كدام از اين حرفها درست نيست. چون از نظر اسلام اسيرى كه در جنگ گرفته مى شود برده محسوب مى شود. شب اول در جلسه ايى كه در كرمانشاه داشتم عده اى از تحصيل كرده ها بودند دو تن از آنها را به ياد دارم، يكى هادى روشن روانى از مجاهدين آن زمان بود، ديگرى هم فردى به نام جبارى بود كه از متدينين آنها بود و واقعاً نماز شب او در زندان ترك نمى شد ولى بعد از انقلاب متحول شد و در درگيرى با نظام كشته شد. او مثل برادر مرحوم بخارايى بود كه ابتدا فردى داراى روحيات عالى بود اما پس از انقلاب در مقابل نظام قرار گرفت و در درگيرى كشته شد. همين ها نوارهاى آن جلسه را پياده كردند. در آن جلسات ابتدا طبق متد آقاى طباطبايى و ديگران بحث كردم بعد مورد پسندم قرار نگرفت. البته نمى گويم نظريه من صددرصد صحيح است. در آن جلسات اثبات كردم كه نظريه مشهور فقها صحيح است. يعنى همان مطالبى كه در كتاب العتق و كتاب الرق كتب فقهيه ذكر شده است. كه حالا به دليل نبودن بردگى آقايان مى گويند اين كتاب ها فايده ندارد و معمولا نمى خوانند.