مسئله 199 - زمين با سه شرط كف پا و ته كفش نجس را ، از نجاستى كه بواسطه راه رفتن روى زمين نجس حاصل شده ، پاك مى كند و در نجاستى كه از غير زمين بپا يا ته كفش رسيده ، احتياط لازم آن است كه در تطهير آن براه رفتن روى زمين اكتفا نشود^ شرط اول آنكه زمين پاك باشد. شرط دوم آنكه خشك باشد. شرط سوم آنكه اگر عين نجس مثل خون و بول ، يا متنجس - مثل گلى كه نجس شده _ در كف پا و ته كفش باشد ، بواسطه راه رفتن يا ماليدن پا بزمين برطرف شود. و نيز زمين بايد خاك يا سنگ يا آجر فرش و يا موزائيك و مانند اينها باشد و با راه رفتن روى فرش و حصير و سبزه ، كف پا و ته كفش نجس پاك نمى شود.
مسئله 200 - پاك شدن كف پا و ته كفش نجس بواسطه راه رفتن روى زمين آسفالت و روى زمينى كه با چوب فرش شده ، محل اشكال است مگر اينكه يقين كنيم كه ته پا يا كفش روى ذرات زمين - شن و ماسه و غيره - واقع مى شود نه اجزاء معدنى آن يعنى قير و مواد ديگر ، مثل برخى آسفالت هاى سائيده شده.
مسئله 201 - براى پاك شدن كف پا و ته كفش بهتر است پانزده ذراع ( حدود هشت متر ) يا بيشتر راه بروند ، اگر چه به كمتر از پانزده ذراع با ماليدن پا بزمين ، نجاست بر طرف شود.
مسئله 202 - لازم نيست كف پا و ته كفش نجس ، تر باشد بلكه اگر خشك هم باشد براه رفتن پاك مى شود.
مسئله 203 - بعد از آنكه كف پا يا ته كفش نجس براه رفتن پاك شد ، مقدارى از اطراف آن هم كه معمولا در اين راه رفتن به گل زمين آلوده مى شود پاك مى گردد.
مسئله 204 - كسى كه با دست و زانو راه مى رود اگر كف دست يا زانوى او نجس شود ، با راه رفتن پاك مى گردد. و همچنين است ته عصا و ته پاى مصنوعى و همينطور نعل چهار پايان و چرخ اتومبيل و درشكه و مانند آن .
مسئله 205 - اگر بعد از راه رفتن ، بو يا رنگ يا ذره هاى كوچكى از نجاست كه ديده نمى شود ، و معمولا با راه رفتن از بين نمى رود در كف پا يا ته كفش بماند اشكال ندارد. اگر چه احتياط مستحب آن است بقدرى راه روند كه آنها هم برطرف شوند.
مسئله 206 - توى كفش و مقدارى از كف پا كه بزمين نمى رسد ، بواسطه راه رفتن پاك نمى شود. و پاك شدن كف جوراب بواسطه راه رفتن محل اشكال است . البته اگر جوراب پوستى باشد كه در برخى نقاط بجاى كفش بكار مى رود پاك مى شود.
