احكام نماز

نماز ستون دين است و قبولي آن در درگاه حضرت احديت در قبولي ساير اعمال مؤثر است و براي تربيت روح انساني و پيشگيري از افتادن در فساد بسيار مؤثر است و به هر درجه كه كامل و مقبول باشد در طرد زذائل اخلاقي مؤثر و بطوري كه قرآن كريم فرموده از فساد و منكرات باز مي‏دارد. و همانطور كه در روايات آمده است عامل مهمي براي قرب به حضرت حق مي‏باشد. اگر انسان به حقيقت وجود خود و وابستگيش به مقام احديت بيانديشد در عباداتش به خصوص نماز حالت معنوي خضوع و خشوع داشته باشد لذت وصل به محبوب حقيقي را چشيده طهارت و پاكي حقيقت انسانيّت را مي‏يابد و همانطور كه حقيقت تكبير نماز است از همه چيز جز خداوند غافل شده فقط او را با ديده معنوي شهود مي‏كند. پس انسان بايد مواظب باشد كه با عجله و شتابزدگي نماز نخواند و در حال نماز به ياد خدا و با خضوع و خشوع و وقار باشد و متوجه باشد كه با چه كسي سخن مي‏گويد و خود را در مقابل عظمت و بزرگي خداوند عالم ناچيز ببيند و اگر انسان در موقع نماز كاملا به اين مطلب توجه كند، از خود بي‏خبر مي‏شود، چنانكه در حال نماز تير را از پاي مبارك اميرالمؤمنين عليه السلام بيرون كشيدند و آن حضرت متوجه نشدند.
نمازگزار بايد از لغزشهاي خود توبه و استغفار نمايد و گناهاني كه مانع قبول شدن نماز است، مانند حسد، كبر، غيبت، خوردن حرام، آشاميدن مسكرات و ندادن حقوق واجبه الهي و هر معصيت ديگري را ترك كند و همچنين سزاوار است كارهايي كه حال عبادت را از بين مي‏برد ثواب نماز را كم مي‏كند بجا نياورد. مثلا در حال خواب آلودگي و فشار بول و ساير فشارهاي طبيعي به نماز نايستد انها را بر طرف كند و فكر خود را نيز از ناراحتي هاي فكري منصرف نمايد و در موقع نماز بجاي ديگر نگاه نكند و نيز كارهائي كه ثواب نماز را زياد مي‏كند بجا آورد، مثلا انگشتري عقيق بدست كند و لباس پاكيزه بپوشد و شانه و مسواك كند و خود را خوشبو نمايد. پيامبر اكرم صلي الله عليه و اله فرموده است از من نيست كسي كه نمازش را سبك بشمارد و نيز فرمود: به شفاعت من نمي‏رسد كسي كه نمازش را سبك بشمارد. و امام صادق عليه السلام فرموده است: پس از معرفت حق چيزي را بالاتر از نماز نميدانم بنگريد كه بنده صالح خداوند يعني عيسي بن مريم علي نبيا و آله و عليه السلام مي‏گويد: خداوند مرا سفارش كرده كه تا زنده‏ام مواظب نماز و زكات باشم.