احكام متفرّقة طلاق

مسئله 2793 ـ اگر با زن نامحرمي به گمان اين كه همسر خود او است نزديكي كند، زن بايد عدّه نگه بدارد چه زن بداند كه او شوهرش نيست، يا گمان كند شوهرش ميباشد.

مسئله 2794 ـ اگر با زني كه ميداند عيالش نيست زنا كند، چنانچه زن اشتباه كرده و نداند كه آن مرد شوهر او نيست، بنابر احتياط واجب بايد عدّه نگهدارد.

مسئله 2795 ـ اگر مرد، زني را فريب دهد كه از شوهر طلاق بگير دو زن او شود طلاق و عقد آن صحيح است، ولي هر دو معصيت بزرگي كردهاند و اگر در زماني كه شوهر داشته با او زنا كرده باشد هرگز نميتواند او را بگيرد.

مسئله 2796 ـ هر گاه زن در ضمن عقد نكاح يا عقد لازم ديگري با شوهر شرط كند كه اگر مثلاً شوهر مسافرت نمايد، ياشش ماه به او خرجي ندهد يا معتاد به مواد مخدر شود و يا هرشرط ديگر اختيار طلاق با او باشد اين شرط باطل است. ولي چنانچه زن شرط كند تا مدّت معيّني هر چند طولاني، وكيل باشد كه اگر مرد تخلّف از شرط كند از طرف او خود را طلاق دهد و شوهر هم اين وكالت را بپذيرد شوهر حقّ ندارد او را عزل كند و چنانچه پس از تخلّف شرط به وكالت از شوهر خود را طلاق دهد طلاق صحيح است. ليكن اگر مرد پيش از طلاق معصيت كرده او را از وكالت عزل نمايد عزل ميشود و طلاق صحيح نيست گر چه مرد خلاف شرع كرده و زن حقّ شكايت دارد.

مسئله 2797 ـ پدر و جدّ پدري ديوانهاي كه از بچّكي ديوانه بوده اگر مصلحت ا وباشد ميتوانند زن او را طلاق بدهند، و اگر بعد از بلوغ ديوانه شده با اجازة حاكم شرع ميتوانند زن او را طلاق دهند.

مسئله 2798 ـ اگر پدر يا جدّ پدري براي طفل خود زني را متعه كند، هر چند صلاح بچّه باشد، مشكل است بتواند مدّت آن زن را ببخشد اما زن دائمي او را حتماً نميتواند طلاق دهد.

مسئله 2799 ـ اگر از روي علاماتي كه در شرع معيّن شده، مرد دو نفر را عادل بداند و زن خود را پيش آنان طلاق دهد، ديگري كه آنان را عادل نميداند بنابر احتياط واجب نبايد آن زن را براي خود يا براي كس ديگري عقد كند.

مسئله 2800 ـ اگر كسي زن خود را بدون اين كه او بفهمد طلاق دهد، چنانچه مخارج او را مثل وقتيكه زنش بوده بدهد و مثلاً بعد از يك سال بگويد: يك سال پيش تو را طلاق دادم، و شرعاً هم ثابت كند، ميتواند چيزهايي را كه در آن مدّت براي زن تهيّه نموده و او مصرف نكرده است از او پس بگيرد، ولي چيزهايي را كه مصرف كرده نميتواند از او مطالبه نمايد.

مسئله 2801 ـ طلاق از نظر اسلام بسيار مذموم و ناپسند است و نبايد به خاطر اختلافات خانوادگي و يا هر جهت ديگر جز ضرورت مهمّ رو به طلاق بياورند.